Το λεγόμενο "κόψιμο" συνήθως εμφανίζεται τις πιο άκυρες στιγμές στη ζωή σου. Το συγκεκριμένο είδος πάντοτε θα σου συμβαίνει ενώ είσαι έξω και μακριά από το σπίτι σου. Στην αρχή λοιπόν ζώντας φυσιολογικά τη ζωή σου νιώθεις έναν έντονο πόνο στην κοιλιά αλλά πιστεύεις πως θα σου περάσει. Στο επόμενο τέταρτο ο πόνος αυτός επιστρέφει δυνατότερος και επιθετικότερος . Τότε εσύ αρχίζεις να σκέφτεσαι "να πάω στις τουαλέτες της σχολής μου με το ρίσκο να μ' ακούσει όλο το πεντάγωνο να βγάζω τους δαίμονες από μέσα μου ή να αρχίσω να φεύγω για το σπίτι μου;". Τελικά μετά από ένα τέταρτο σκέψεων εσύ κοιτάζεις τους γύρω σου μήπως έχουν παρατηρήσει κάτι περίεργο πάνω σου καθώς εσύ νιώθεις σαν να ήρθε πραγματικά το τέλος του κόσμου.
Καθώς όμως η ώρα περνάει τα πράγματα χειροτερεύουν. Ωστόσο αποφασίζεις ότι θα τα καταφέρεις για κάποιον λόγο. Ότι θα καταφέρεις να πάρεις λεωφορείο, να πας στο μετρό, να πας στον ηλεκτρικό και μετά λεωφορείο και δεν θα χεστείς πάνω σου. Έτσι κάνεις το μεγάλο βήμα (στο οποίο φεύγει συνήθως μια κλανιά) και πας στην πρώτη στάση. Οι πόνοι γίνονται αφόρητοι αλλά εσύ προσπαθείς να δείχνεις στον έξω κόσμο όσο πιο φυσιολογικός γίνεται. Ενώ η ώρα περνάει παρατηρείς ότι τα πάντα πλέον κινούνται υπερβολικά αργά ειδικά όσο πλησιάζεις τον προορισμό σου. Εν τω μεταξύ το μυαλό σου δουλεύει ασταμάτητα και ψάχνει διαρκώς λύσεις για μια κοντινή καθαρή τουαλέτα. Αλλά όσο συνειδητοποιείς ότι οι μόνες λύσεις είναι τα McDonalds στο Σύνταγμα και ο Θανάσης στο Μοναστηράκι αρχίζεις και προσεύχεσαι σ' όποια θεότητα θυμηθείς. Καθ' όλη τη διάρκεια της πορείας μια φωνούλα μέσα σου, σου λέει "αφέσου δεν έγινε και τίποτα, σκέψου φανταχτερές άνετες λεκάνες."
Αρχίζεις λοιπόν να χρησιμοποιείς νέες τακτικές έτσι ώστε να "καθυστερήσεις" την διαδικασία της εξωπραγματικής αφόδευσης χαλαρώνοντας τη ζώνη σου και κάνοντας διαλογισμό. Εκεί λοιπόν σ' αυτό το σημείο θα εμφανιστεί από το πουθενά ένας φίλος σου και θα προσπαθεί να σου πιάσει συζήτηση. Εσύ απεγνωσμένος θα γίνεις απίστευτα αγενής ενώ οι πόνοι είναι πιο δυνατοί από ποτέ.
Τελικά φτάνεις στην τελευταία στάση και παίρνεις λεωφορείο για να πας σπίτι σου.Ο κρύος ιδρώτας και τα σφιχτά κωλομέρια είναι πλέον το προσωπικό σου μαρτύριο. Όσο πλησιάζεις στο σπίτι σου τόσο νιώθεις τον στρουθοκάμηλο μέσα σου. Πιστεύω πως αν ο διάολος είχε υλική υπόσταση θα ήταν το κόψιμο.
Τελικά φτάνεις στην στάση έξω από το σπίτι σου. Εκεί αρχίζει το πραγματικό μαρτύριο. Γνωρίζοντας πως η λύτρωση βρίσκεται λίγα μέτρα πιο κάτω αρχίζεις και τρέχεις σαν να μην υπάρχει αύριο. Τι φανάρια και μαλακίες , εκείνη τη στιγμή αψηφάς τον θάνατο και τρέχεις προς την σωτηρία. Εάν ζεις σε πολυκατοικία μην δοκιμάσεις να πάρεις το ασανσέρ συνήθως θα είναι στον 5ο όροφο. Η μόνη λύση είναι ν' αρχίσεις να ανεβαίνεις τις σκάλες , ενώ όλα μέσα σου πλέον έχουν γίνει ασυγκράτητα . Μπαίνεις μέσα στο σπίτι σου τρέχεις προς τη λεκάνη (ταυτόχρονα η μάνα σου προσπαθεί να σου πιάσει συζήτηση) και τελικά λυτρώνεσαι με τέλειο ποιητικό συγχρονισμό.
Η συμβουλή του Ethereal Society είναι η εξής :
Μην τρώτε σολομό με σπανάκι και καπάκι να πίνετε γαλλικό καφέ από τα coffe island . Εκτός εάν θέλετε να ζήσετε την παραπάνω εμπειρία.
