Δεν είναι λίγες φορές όπου βλέποντας μια ταινία, ένιωσα συγκίνηση αλλά και ταυτόχρονα γαλήνη. Μια ταινία η οποία λόγω της εξαιρετικής της σκηνοθεσίας, του κάστινγκ αλλά και της θεματολογίας καταφέρνει να δημιουργήσει στον θεατή την αίσθηση ότι μετά το πέρας της θα νιώθει σοφότερος και θα έχει "παιδευτεί". Προσωπικά η μανία μου με το σύμπαν και το διάστημα αλλά και τη φιλοσοφία που το διέπει, διαμορφώθηκε σε τεράστιο βαθμό από αυτές τις ταινίες. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο αποφάσισα να παρουσιάσω τις 5 αγαπημένες μου, ας τις πούμε sci-fi dramas, τις οποίες θα σχολιάσω όσο το δυνατόν περισσότερο περιληπτικά και παραστατικά.
1) Moon (2009) Μία ταινία απίστευτα underrated, που δεν δικαιολογείται, καθώς το φοβερό casting της (δηλαδή ο Σαμ Ρόκγουελ) και η μελαγχολική ατμόσφαιρα που το συνοδεύει, απογειώνει στην κυριολεξία την όλη πλοκή. Ο Σαμ υποδύεται έναν ήρωα που λέγεται κι αυτός Σαμ και δουλεύει ως εργάτης στο φεγγάρι. Προτέρημά του είναι να επιστρέψει στην Γη και στην οικογένεια του, την οποία έχει να δει αρκετά χρόνια. Βέβαια λίγο πριν τελειώσει η "θητεία" του ως εργάτης στο Φεγγάρι, μαθαίνει πως υπάρχουν και άλλοι εργάτες εκεί, εργάτες που του "θυμίζουν" λίγο τον ίδιο του τον εαυτό.
2) Sunshine (2007) Το Sunshine μπορεί να παρομοιαστεί πολύ εύκολα ως ένα post apocalyptic space drama, καθώς μία ομάδα επιστημόνων στέλνονται στον Ήλιο , του οποίου τα ενεργειακά αποθέματα έχουν σχεδόν τελειώσει, και ταυτόχρονα προσπαθούν να μάθουν τι στο καλό συνέβη στην προηγούμενη αποστολή που είχε ακριβώς τον ίδιο στόχο, αλλά εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει πίσω κανένα απολύτως σημάδι. Η ατμόσφαιρα αυτής της ταινίας, προσφέρει στον θεατή μία γαλήνη που δεν θα μπορούσε ποτέ να αποκτήσει. Τη γαλήνη της επαφής του ανθρώπου με το αστέρι της ζωής, τον Ήλιο.
3) Martian (2015) Ίσως μία από τις καλύτερες ταινίες του Ρίντλεϊ Σκοτ αλλά και του ίδιου του Ματ Ντέιμον. Και οι δύο τους κατάφεραν να αποδώσουν μία φουτουριστική και πολύ , πλέον, απτή ιστορία, όσο πιο ρεαλιστικά μπορούσαν. Η επιβίωση σε συνδυασμό με τις αφιλόξενες και τελείως εχθρικές ερήμους του Άρη, προσφέρουν στο θεατή μία γεύση για τους κινδύνους αλλά τις εμπειρίες που ίσως ζήσουν οι μελλοντικοί εαυτοί μας (ή κοντινοί απόγονοί μας).
4) 2001: A Space Odyssey (1968) Ή αλλιώς η αρχή του κακού και των κινηματογραφικών οραμάτων σχετικά με την εξερεύνηση του διαστήματος. Βέβαια αν και ήταν μια ταινία με εκπληκτικά εφέ, όχι μόνο για την εποχή της αλλά ακόμα και μέχρι σήμερα, δεν στόχευε μόνο στο να διεγείρει την περιέργεια του ανθρώπου σχετικά με το διάστημα. Το Space Odyssey του Κιούμπρικ, προσπαθεί να θέσει και άλλα ερωτήματα, σχετικά με την απαρχή της ανθρώπινης λογικής αλλά και της τεχνικής νοημοσύνης των μηχανών. Μία μάχη μεταξύ τεχνολογικού αποτελέσματος και ανθρώπινου δυναμισμού, πάνω στο πιο εχθρικό περιβάλλον που θα μπορούσε να λάβει ποτέ μία μάχη, στο διάστημα.
5) Interstellar (2014) Δεν έχω λόγια να περιγράψω τη συγκεκριμένη ταινία. Μπορώ να πω, πως ήμουν ιδιαίτερα επιφυλακτικός όταν βγήκε στους κινηματογράφους, καθώς ακουγόντουσαν πολλά περί "μετριότητας". Ο συνδυασμός όμως Κρίστοφερ Νόλαν και Μάθιου Μακόναχι διέλυσε κάθε αμφιβολία μου και με έκανε να σκεφτώ πως εάν ο κινηματογράφος έδειχνε συχνότερα τέτοιου είδους ταινίες, ίσως και η πειρατεία στο ίντερνετ να μειωνόταν αισθητά. Στη συγκεκριμένη ταινία, πάλι σ' έναν κόσμο λίγο πριν την Αποκάλυψη (λόγω έλλειψης τροφής) η ανθρωπότητα προσπαθεί να βρει λύσεις. Η μία είναι να ισοπεδώσουν τα όνειρα των νέων σχετικά με τις επιστήμες και το διάστημα και να τους ωθήσουν να γίνουν αγρότες, έτσι ώστε να προσφέρουν στην παραγωγή τροφής. Η άλλη λύση είναι πιο μυστική και προσβάσιμη από λίγους. Μία λύση αισιόδοξη η οποία προτείνει τον αποικισμό ενός άλλου πλανήτη. Ο Μακόναχι μαζί με την ομάδα επιστημόνων και 2 καταπληκτικά ανδροειδή θα αναζητήσουν σε αυτό το επικίνδυνο ταξίδι, έναν νέο πλανήτη στον οποίο θα συνεχίσει την ιστορία του ολόκληρη η ανθρωπότητα. Και εκτός από το άγχος αυτό θα αντιμετωπίσουν face to face την ίδια την 4η διάσταση του χρόνου. Απλά καταπληκτικό.
1) Moon (2009) Μία ταινία απίστευτα underrated, που δεν δικαιολογείται, καθώς το φοβερό casting της (δηλαδή ο Σαμ Ρόκγουελ) και η μελαγχολική ατμόσφαιρα που το συνοδεύει, απογειώνει στην κυριολεξία την όλη πλοκή. Ο Σαμ υποδύεται έναν ήρωα που λέγεται κι αυτός Σαμ και δουλεύει ως εργάτης στο φεγγάρι. Προτέρημά του είναι να επιστρέψει στην Γη και στην οικογένεια του, την οποία έχει να δει αρκετά χρόνια. Βέβαια λίγο πριν τελειώσει η "θητεία" του ως εργάτης στο Φεγγάρι, μαθαίνει πως υπάρχουν και άλλοι εργάτες εκεί, εργάτες που του "θυμίζουν" λίγο τον ίδιο του τον εαυτό.
2) Sunshine (2007) Το Sunshine μπορεί να παρομοιαστεί πολύ εύκολα ως ένα post apocalyptic space drama, καθώς μία ομάδα επιστημόνων στέλνονται στον Ήλιο , του οποίου τα ενεργειακά αποθέματα έχουν σχεδόν τελειώσει, και ταυτόχρονα προσπαθούν να μάθουν τι στο καλό συνέβη στην προηγούμενη αποστολή που είχε ακριβώς τον ίδιο στόχο, αλλά εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει πίσω κανένα απολύτως σημάδι. Η ατμόσφαιρα αυτής της ταινίας, προσφέρει στον θεατή μία γαλήνη που δεν θα μπορούσε ποτέ να αποκτήσει. Τη γαλήνη της επαφής του ανθρώπου με το αστέρι της ζωής, τον Ήλιο.
3) Martian (2015) Ίσως μία από τις καλύτερες ταινίες του Ρίντλεϊ Σκοτ αλλά και του ίδιου του Ματ Ντέιμον. Και οι δύο τους κατάφεραν να αποδώσουν μία φουτουριστική και πολύ , πλέον, απτή ιστορία, όσο πιο ρεαλιστικά μπορούσαν. Η επιβίωση σε συνδυασμό με τις αφιλόξενες και τελείως εχθρικές ερήμους του Άρη, προσφέρουν στο θεατή μία γεύση για τους κινδύνους αλλά τις εμπειρίες που ίσως ζήσουν οι μελλοντικοί εαυτοί μας (ή κοντινοί απόγονοί μας).
4) 2001: A Space Odyssey (1968) Ή αλλιώς η αρχή του κακού και των κινηματογραφικών οραμάτων σχετικά με την εξερεύνηση του διαστήματος. Βέβαια αν και ήταν μια ταινία με εκπληκτικά εφέ, όχι μόνο για την εποχή της αλλά ακόμα και μέχρι σήμερα, δεν στόχευε μόνο στο να διεγείρει την περιέργεια του ανθρώπου σχετικά με το διάστημα. Το Space Odyssey του Κιούμπρικ, προσπαθεί να θέσει και άλλα ερωτήματα, σχετικά με την απαρχή της ανθρώπινης λογικής αλλά και της τεχνικής νοημοσύνης των μηχανών. Μία μάχη μεταξύ τεχνολογικού αποτελέσματος και ανθρώπινου δυναμισμού, πάνω στο πιο εχθρικό περιβάλλον που θα μπορούσε να λάβει ποτέ μία μάχη, στο διάστημα.
5) Interstellar (2014) Δεν έχω λόγια να περιγράψω τη συγκεκριμένη ταινία. Μπορώ να πω, πως ήμουν ιδιαίτερα επιφυλακτικός όταν βγήκε στους κινηματογράφους, καθώς ακουγόντουσαν πολλά περί "μετριότητας". Ο συνδυασμός όμως Κρίστοφερ Νόλαν και Μάθιου Μακόναχι διέλυσε κάθε αμφιβολία μου και με έκανε να σκεφτώ πως εάν ο κινηματογράφος έδειχνε συχνότερα τέτοιου είδους ταινίες, ίσως και η πειρατεία στο ίντερνετ να μειωνόταν αισθητά. Στη συγκεκριμένη ταινία, πάλι σ' έναν κόσμο λίγο πριν την Αποκάλυψη (λόγω έλλειψης τροφής) η ανθρωπότητα προσπαθεί να βρει λύσεις. Η μία είναι να ισοπεδώσουν τα όνειρα των νέων σχετικά με τις επιστήμες και το διάστημα και να τους ωθήσουν να γίνουν αγρότες, έτσι ώστε να προσφέρουν στην παραγωγή τροφής. Η άλλη λύση είναι πιο μυστική και προσβάσιμη από λίγους. Μία λύση αισιόδοξη η οποία προτείνει τον αποικισμό ενός άλλου πλανήτη. Ο Μακόναχι μαζί με την ομάδα επιστημόνων και 2 καταπληκτικά ανδροειδή θα αναζητήσουν σε αυτό το επικίνδυνο ταξίδι, έναν νέο πλανήτη στον οποίο θα συνεχίσει την ιστορία του ολόκληρη η ανθρωπότητα. Και εκτός από το άγχος αυτό θα αντιμετωπίσουν face to face την ίδια την 4η διάσταση του χρόνου. Απλά καταπληκτικό.
