Στις 14 Ιανουαρίου του 2019 σύμφωνα με τον Ριζοσπάστη «οι εκπαιδευτικοί κατέκλυσαν το κέντρο της Αθήνας, και σε πολλές ακόμα πόλεις» προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για το απαράδεκτο Νομοσχέδιο της Παιδείας που εν τέλει ψηφίστηκε (με κάποιες τροποποιήσεις) εχθές στις 18/01.
Παράλληλα σε μία ανακοίνωση του ΜΑΣ (Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών) διαβάζουμε επίσης το εξής
«Χαιρετίζουμε τους εκατοντάδες φοιτητές που πίσω από τα πανό των Φοιτητικών τους Συλλόγων, τη Δευτέρα 14 Γενάρη διαδήλωσαν μαχητικά, στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, ενάντια στο νέο νομοσχέδιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση! Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους αγωνιστές εκπαιδευτικούς που με μαζική απεργία έδωσαν απάντηση στο τσάκισμα των δικαιωμάτων τους και την προσπάθεια καταστολής των αγώνων τους!».
Υπάρχει άραγε κάποιος συγκεκριμένος λόγος που επέλεξα τα δύο παραπάνω αποσπάσματα;
Σαφώς και υπάρχει (για αυτό άλλωστε και τα επέλεξα).
Κανένας εκπαιδευτικός δεν κατέκλυσε το Κέντρο της Αθήνας και καμία μαζική απεργία δεν έδωσε απάντηση στο τσάκισμα των δικαιωμάτων των καθηγητών. Αν δείτε τι ζητούσαμε και τι πήραμε από τις τροποποιήσεις, θα βάλετε είτε τα κλάματα είτε τα γέλια.
Και οι 2 δηλώσεις βέβαια δεν επιδέχονται κριτική. Όντως ήμασταν μόνο εκατοντάδες φοιτητές (δυστυχώς) και όντως η διαδήλωση ήταν μαχητική. Αλλά πέρα από αυτό, δεν ήμασταν τίποτα παραπάνω. Στα θετικά βέβαια -παρά την καταστροφή του φοιτητικού κινήματος (αλλά και του απεργιακού αγώνα) λόγω του ΣΥΡΙΖΑ και των πολιτικών του- είναι ότι πολλοί φοιτητικοί σύλλογοι κι αρκετοί συνδικαλιστές της Αριστεράς και μη, ήταν παρόντες στην ίδια συγκέντρωση. Παρόλα αυτά ήμασταν λίγοι. Τόσο λίγοι που στα μάτια των εκπαιδευτικών που απεργούσαν το 1988 και το 1997 θα φαινόμασταν ελάχιστοι. Σε απεργίες που, με τα καλά και τα ανάποδά τους, μαζεύονταν πολλοί περισσότεροι απ' ό,τι σήμερα, βλέπαμε παράλληλα και μια σύσσωμη στήριξη από τον κόσμο.
Τι φταίει άραγε κι είμαστε πλέον κυριολεκτικά τρεις κι ο κούκος σε τέτοιες συγκεντρώσεις; Και φυσικά δεν μιλώ για εκείνους που δεν θέλουν να σπουδάσουν τα παιδιά τους, αλλά για εκείνους που βάζουν την Ιστορία της Πατρίδας πάνω απ' όλα.
Εκείνους που θα διαδηλώσουν την Κυριακή (και μπράβο τους) για μια συμφωνία που θεωρούν ότι τους προσβάλλει το εθνικό τους ιδεώδες. Αυτοί οι άνθρωποι οι «πατριώτες», όπως θέλουν να αυτοαποκαλούνται, αφήνουν να περνάνε νομοσχέδια που σε βάθος χρόνου θα καταστρέψουν πολύ περισσότερο τα παιδιά μας και τους εκπαιδευτικούς τους απ' οτιδήποτε άλλο.
Και σαφώς δεν έχεις να επιλέξεις είτε το ένα είτε το άλλο. Μπορείς να κάνεις και τα δύο. Το πρόβλημα φυσικά είναι πως λίγοι έχουν τη διάθεση πλέον να αγωνιστούν για σοβαρά θέματα. Προτιμάμε να ζούμε στο συννεφάκι που με τόσο κόπο και ευλάβεια μας έπλασαν οι παλαιότερες πολιτικές γενιές.
Αλλά εντάξει, αφού κανείς άλλος στον κόσμο δεν θα λέγεται Μακεδονία, όλα θα 'ναι μια χαρά. Ποιος νοιάζεται για το αν το παιδί σου θα βγει μπετό από το σχολείο και το πανεπιστήμιο;
Κρέας να 'ναι κι ό,τι να 'ναι.
