Πριν λίγες μέρες ξεκίνησα να διαβάζω το φοβερό αυτό διήγημα του του Φραντζ Κάφκα, αρχικά διστακτικά και στη συνέχεια με πολύ ενδιαφέρον έως το τέλος.
Πολύ συνοπτικά η Μεταμόρφωση εκδόθηκε το 1915 και είναι ένα από τα λίγα ολοκληρωμένα έργα του Κάφκα. Συνοπτικό, αλληγορικό και προσβάσιμο οικονομικά σε όλους (προσωπικά έδωσα 2,70 ευρώ σε ένα Bazaar βιβλίου).
Έχοντας τελειώσει λοιπόν, το συγκεκριμένο διήγημα, έσπευσα να ανατρέξω στο διαδίκτυο, γκουγκλάροντας διάφορες κριτικές και απόψεις πάνω στο έργο αυτό. Έμεινα άναυδος, να πω την αλήθεια, από την υπερβολική ανάλυση που αντίκρισα απ'όλους αυτούς τους αρθρογράφους.
Λίγη γκρίνια επειδή οι οικονομικές εκδόσεις δεν έχουν φιλολογικούς σχολιασμούς (λες και πρέπει να σε πάρει από το χεράκι κάποιος για να καταλάβεις ένα βιβλίο) και λίγο τα υπερκουλτουριάρικα σχόλια με επισημάνσεις που σε έναν απλό αναγνώστη φαίνονται πέρα για πέρα υπερβολικές και άτοπες.
Μου θύμισαν τις "φιλολογικές" αναλύσεις για τον "Κρητικό" του Σολωμού, όπου, η δήθεν κουλτούρα δεν σε άφηνε να φανταστείς μόνος σου και να ερμηνεύσεις αυτό που θες εσύ, αλλά σε ανάγκαζε να μπερδευτείς με άσχετα νοήματα και παρερμηνείες.
Στη Μεταμόρφωση του Κάφκα, πρώτα απ'όλα δεν βλέπεις τον "Κάφκα" που όλοι πλασάρουν και νομίζουν πως διαβάζουν. Ο Κάφκα της Μεταμόρφωσης έχει ελάχιστη σχέση με τον Κάφκα του μισοτελειωμένου Πύργου και ενώ σου παρουσιάζει την καταθλιπτική φύση ενός μεσαιοαστού πολίτη του 1910, ταυτόχρονα εάν δεν το διαβάζεις με σκοπό να εντείνεις τις διάφορες αυτοκτονικές τάσεις σου, μπορείς να γελάσεις μέσα από τα πολλά σουρεαλιστικά στοιχεία που έχει το διήγημα αυτό.
Αν και η αλληγορία της αστικής κατάθλιψης στο διήγημα αυτό, είναι πασιφανής, είναι σχεδόν ασυγχώρητο να μην σταθείς στον έντονο σουρεαλισμό του Κάφκα με βασικότερο παράδειγμα, την ίδια τη φύση του έργου, καθώς ο ήρωας ο Γκρέγκορ Σάμσα, ξυπνάει ως κατσαρίδα, κι αντί να ψάξει τα αίτια και να φρικάρει, ανησυχεί για το πως θα πάει στη δουλειά του.
Σχεδόν πουθενά δεν είδα την παραπάνω επισήμανση και απλά όλοι μένουν στις καταθλιπτικές και υπαρξιακές ανησυχίες που τους ξυπνάει ο Κάφκα, επειδή ένα μήλο καρφώθηκε στην πλάτη του...
Μπορεί να είμαι αρκετά περίεργος, αλλά προτιμώ πολλές φορές στο βιβλίο που διαβάζω να μην έχω έναν πρόλογο 40 σελίδων και επιπλέον (να αρχίσω) να αποφεύγω να διαβάζω "κριτικές" από κουλτουρέ μπλόγκερς, που μπορούν να σου παρερμηνεύσουν και 1 μόνο λέξη που χρησιμοποιήθηκε σ' ένα συγκεκριμένο διήγημα.
Ο Κάφκα ήταν Σουρεαλιστής, Black Humor ρε παιδί μου
Σπύρος Α.
Πολύ συνοπτικά η Μεταμόρφωση εκδόθηκε το 1915 και είναι ένα από τα λίγα ολοκληρωμένα έργα του Κάφκα. Συνοπτικό, αλληγορικό και προσβάσιμο οικονομικά σε όλους (προσωπικά έδωσα 2,70 ευρώ σε ένα Bazaar βιβλίου).
Έχοντας τελειώσει λοιπόν, το συγκεκριμένο διήγημα, έσπευσα να ανατρέξω στο διαδίκτυο, γκουγκλάροντας διάφορες κριτικές και απόψεις πάνω στο έργο αυτό. Έμεινα άναυδος, να πω την αλήθεια, από την υπερβολική ανάλυση που αντίκρισα απ'όλους αυτούς τους αρθρογράφους.
Λίγη γκρίνια επειδή οι οικονομικές εκδόσεις δεν έχουν φιλολογικούς σχολιασμούς (λες και πρέπει να σε πάρει από το χεράκι κάποιος για να καταλάβεις ένα βιβλίο) και λίγο τα υπερκουλτουριάρικα σχόλια με επισημάνσεις που σε έναν απλό αναγνώστη φαίνονται πέρα για πέρα υπερβολικές και άτοπες.
Μου θύμισαν τις "φιλολογικές" αναλύσεις για τον "Κρητικό" του Σολωμού, όπου, η δήθεν κουλτούρα δεν σε άφηνε να φανταστείς μόνος σου και να ερμηνεύσεις αυτό που θες εσύ, αλλά σε ανάγκαζε να μπερδευτείς με άσχετα νοήματα και παρερμηνείες.
Στη Μεταμόρφωση του Κάφκα, πρώτα απ'όλα δεν βλέπεις τον "Κάφκα" που όλοι πλασάρουν και νομίζουν πως διαβάζουν. Ο Κάφκα της Μεταμόρφωσης έχει ελάχιστη σχέση με τον Κάφκα του μισοτελειωμένου Πύργου και ενώ σου παρουσιάζει την καταθλιπτική φύση ενός μεσαιοαστού πολίτη του 1910, ταυτόχρονα εάν δεν το διαβάζεις με σκοπό να εντείνεις τις διάφορες αυτοκτονικές τάσεις σου, μπορείς να γελάσεις μέσα από τα πολλά σουρεαλιστικά στοιχεία που έχει το διήγημα αυτό.
Αν και η αλληγορία της αστικής κατάθλιψης στο διήγημα αυτό, είναι πασιφανής, είναι σχεδόν ασυγχώρητο να μην σταθείς στον έντονο σουρεαλισμό του Κάφκα με βασικότερο παράδειγμα, την ίδια τη φύση του έργου, καθώς ο ήρωας ο Γκρέγκορ Σάμσα, ξυπνάει ως κατσαρίδα, κι αντί να ψάξει τα αίτια και να φρικάρει, ανησυχεί για το πως θα πάει στη δουλειά του.
Σχεδόν πουθενά δεν είδα την παραπάνω επισήμανση και απλά όλοι μένουν στις καταθλιπτικές και υπαρξιακές ανησυχίες που τους ξυπνάει ο Κάφκα, επειδή ένα μήλο καρφώθηκε στην πλάτη του...
Μπορεί να είμαι αρκετά περίεργος, αλλά προτιμώ πολλές φορές στο βιβλίο που διαβάζω να μην έχω έναν πρόλογο 40 σελίδων και επιπλέον (να αρχίσω) να αποφεύγω να διαβάζω "κριτικές" από κουλτουρέ μπλόγκερς, που μπορούν να σου παρερμηνεύσουν και 1 μόνο λέξη που χρησιμοποιήθηκε σ' ένα συγκεκριμένο διήγημα.
Ο Κάφκα ήταν Σουρεαλιστής, Black Humor ρε παιδί μου
Σπύρος Α.
