Η Ιστορία της άσχημης Αγκινάρας και του Μπλε Ραπανακίου

Μια φορά και έναν καιρό ζούσαν όμορφα και καλά δύο περίεργα, αλλά νόστιμα Λαχανικά.
Το ένα ήταν μία Αγκινάρα, άσχημη στην όψη αλλά με λίγο Λεμόνι άλλαζε εντελώς η γεύση της.
Από την άλλη ήταν ένα Ραπανάκι. Όχι με την κλασική κόκκινη απόχρωση αλλά με μια διαφορετική όψη. Θύμιζε αρκετά το μπλε του ουρανού λίγο πριν βρέξει αλλά και το μπλε της βαθιάς θάλασσας, που σε κάνει να φοβάσαι όταν βρίσκεσαι καταμεσής στο πέλαγος.

Τα δύο αυτά ξεχωριστά Λαχανικά, κάποια στιγμή έτυχε και βρέθηκαν στο ίδιο μέρος.
Δεν μίλησαν ποτέ, και το μόνο που αντάλλαξαν καθ'όλη τη διάρκεια που έμειναν μαζί, ήταν κοφτές ματιές που έριχναν το ένα στο άλλο. Παρόλα αυτά, κατάφεραν και τα δύο Λαχανικά ,παρά τη διαφορετικότητά τους, ν' αλλάξουν το σκεπτικού του κόσμου για όλα τα υπόλοιπα Λαχανικά. Τα υπόλοιπα Λαχανικά, ανησύχησαν, σκεπτόμενα για το τι θα απογίνει η καλή τους φήμη που με τόσο κόπο και ιδρώτα την είχαν κτίσει στον τομέα κατανάλωσης τροφίμων. Δεν γνώριζαν τι μπορούσε να είχε προξενήσει τη συγκεκριμένη αλλόκοτη κατάσταση..

Και αναρωτιόντουσαν διαρκώς :

- «Φταίει η άσχημη όψη της Αγκινάρας που επειδή την καλύπτει με λίγο λεμόνι νομίζει πως ομορφαίνει; »

- «Ή φταίει το μπλε χρώμα του Ραπανακιού που απωθεί τον κόσμο από την κατανάλωση του, καθώς θυμίζει κάτι σάπιο και παλιό;»

Η Αγκινάρα βέβαια και το Μπλε Ραπανάκι, δεν μπορούσαν να καταλάβουν εάν συνέβαινε κάτι. Στην πραγματικότητα δεν ήξεραν καν εάν συνέβαινε το οτιδήποτε και θεωρούσαν πως τα πάντα κυλούσαν τέλεια. Βέβαια το αποτέλεσμα της άγνοιάς τους και η άρνηση να δουν , έστω και λίγο παραπέρα, τα οδήγησε στο να μην μπορούν να δεχτούν κριτική.

Τι και εάν προσπαθούσαν μανιωδώς τα υπόλοιπα Λαχανικά να τους μιλήσουν, τι κι αν τα απεχθέστατα Φρούτα είχαν κι αυτά δίκιο ορισμένες φορές ; Η Αγκινάρα και το Μπλε Ραπανάκι παρέμεναν αμετάβλητα στις απόψεις τους.

Για να μην το πολυσυζητάμε, μετά το πέρας των απροσδόκητων (για αυτά τα δύο Λαχανικά) παραπόνων, η φήμη της Λαχανικής Κοινότητας είχε υποβαθμιστεί αισθητά. Ο κόσμος τα έτρωγε μόνο και μόνο για να χορταίνει και δεν ενδιαφερόταν πλέον για τη γεύση ή το χρώμα. Τα απεχθέστατα Φρούτα, αν και για ένα διάστημα είχε περιοριστεί η κατανάλωσή τους, επέστρεψαν τώρα πιο λαχταριστά και πιο γλυκά από ποτέ..

Η κατάσταση αυτή είχε φτάσει δυστυχώς στο απροχώρητο ,μιας και η αυτογνωσία της Αγκινάρας και του Μπλε Ραπανακιού απουσίαζε. Η μόνη λύση βρισκόταν στα ίδια τα Λαχανικά, τα οποία παρά τις αντιρρήσεις τους, δεν επέμειναν στα αιτήματά τους για περαιτέρω γνώση της άρνησης και της κοινωνικότητας τους. Δεν επέμειναν στο να απομακρύνουν την ασχήμια της Αγκινάρας και το χρώμα του Ραπανακιού, αφού έμαθαν ότι ήταν βλαβερά για αυτά.
Απλά αποδέχτηκαν την άρνηση τους
και....τελικά, υποβαθμίστηκαν κι αυτά μαζί τους, νοητικά και γευστικά.

Σπύρος Α.