Πριν λίγο καιρό είχα γράψει σε αυτό το blog ότι το διάστημα από το τέλος της Χούντας το 1974 έως και την πρώτη δεκαετία του 2000 βιώναμε μια απατηλή ανακωχή και ότι ο φασισμός στην πραγματικότητα, δεν νικήθηκε ολοκληρωτικά ποτέ.
Ως γνωστόν ο φασισμός έχει πολλά πρόσωπα και δεν εκφράζεται πάντοτε πολιτικά. Στις 28 Νοεμβρίου του 2018 βιάστηκε και δολοφονήθηκε στη Ρόδο, η νεαρή φοιτήτρια Ελένη Τοπαλούδη από δύο κατακάθια της ανθρωπότητας. Η δολοφονία και ο βιασμός της κοπέλας θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί καθώς η δράση των συγκεκριμένων ατόμων στη Ρόδο ήταν ένα «κοινό μυστικό» που πολλοί το γνώριζαν αλλά λίγοι επιδίωκαν την επίλυσή του. Αργότερα πληροφορηθήκαμε ότι στο νησί δρούσε ένα ολόκληρο κύκλωμα βιαστών, όπου «ψάρευαν» κοπέλες με ειδικές ανάγκες αλλά κι οτιδήποτε άλλο μπορούσε να τους κινήσει το ενδιαφέρον.
Θα περίμενε κανείς ότι εν έτει 2018-2019 τέτοια σοβαρά ζητήματα θα γίνονταν αμέσως γνωστά. Παρόλα αυτά επιλέγεται συνειδητά η αποσιώπηση των εκάστοτε συμβάντων με αποτέλεσμα οι δράστες να συνεχίζουν το μακάβριο χόμπυ τους ανενόχλητοι. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πως στην επαρχία δύσκολα μιλά κανείς. Οι τάσεις «προυχοντισμού» που επικρατούν στις απομακρυσμένες από τα μεγάλα αστικά κέντρα περιοχές, συχνά δημιουργούν ένα ιδιαίτερο αίσθημα φόβου στα θύματα τέτοιων περιστατικών. Ξέρεις μέσα σου πως αν μιλήσεις στην αστυνομία και στον περίγυρό σου για τα όσα συμβαίνουν, κινδυνεύεις στην πραγματικότητα τόσο σωματικά όσο και κοινωνικά. Στην περίπτωση που δεν γίνεις πιστευτή από τις τοπικές αρχές - που πολλές φορές συνδέονται και «φιλικά» με τους θύτες - είναι αρκετά βέβαιο πως ο περίγυρός σου θα σε αντιμετωπίσει ως μια «πουτάνα» που λέει ψέμματα, πιθανότατα για να κερδίσει καμιά αποζημίωση από τον προύχοντα βιαστή του χωριού.
Από την άλλη μεριά έχεις ανθρώπους που από την παιδική τους ηλικία δείχνουν διαρκώς δείγματα παραβατικότητας και το σχολείο, αδυνατώντας να επιλύσει τα όποια προβλήματα που προκύπτουν, απλά περιμένει καρτερικά τη στιγμή της αποφοίτησής τους προκειμένου να τους ξεφορτωθεί.
Με το διαδίκτυο και τα social media να έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας, θα περίμενε κανείς πως τέτοια περιστατικά με κάποιον τρόπο θα μαθαίνονταν πιο εύκολα. Αντιθέτως βλέπουμε τους δράστες να χρησιμοποιούν όλες αυτές τις πλατφόρμες επικοινωνίας για να προσελκύσουν και να εκβιάσουν ευκολότερα περισσότερες κοπέλες.
Πρέπει όμως να λάβουμε υπόψιν μας και τα πρότυπα που διαρκώς προβάλλονται στην κοινωνία μας. Φυσικά, κάνοντας μια τέτοια παρατήρηση, ελοχεύει ο κίνδυνος να ακουστώ αρκετά κοινότοπος στα αυτιά σας, αλλά παρακολουθώντας, για παράδειγμα, στίχους και videoclip από γνωστούς τραγουδιστές της δεκαετίας μας, αντιλαμβάνεσαι εύκολα ότι επικρατεί ένας άκρατος επιθετικός σεξισμός. Γελάμε όταν τέτοιου τύπου «καλλιτέχνες» εμφανίζονται και στην ελληνική σκηνή, αλλά δεν είναι και πολύ δύσκολο μέσω των συγκεκριμένων προτύπων να επηρεαστεί το μυαλό των νέων παιδιών.
Να επισημάνουμε βέβαια πως οι παρενοχλήσεις δεν είναι πάντοτε σεξουαλικές. Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης που έζησε τα πάνδεινα από τους συμφοιτητές του, αποφάσισε να βάλει τέλος στην ζωή του «αφυπνίζοντας» με τον τρόπο αυτόν την ελληνική κοινωνία. Πράγματι μέχρι τότε δεν γινόταν κανένας απολύτως λόγος για αυτό που μετέπειτα ονομάστηκε bullying. Ξέρω πως είναι λίγο δύσκολο να αποδεχτούμε ολοκληρωτικά το νόημα αυτής της έννοιας και είναι λογικό καθώς οι περισσότεροι μεγαλώσαμε έχοντας στο μυαλό ότι ο σχολικός εκφοβισμός είναι κάτι το φυσιολογικό. Εύκολα ο θύτης θεωρείται ο πλακατζής και το θύμα ένας που δεν «παίρνει» από πλάκες. Η μεγαλύτερη μάζα βέβαια σε αυτές τις περιπτώσεις είναι οι «παρατηρητές». Όπως και στο σχολείο έτσι και στην ενήλικη ζωή, φαίνεται πως η ελληνική κοινωνία χωρίζεται σε αυτές τις 3 κατηγορίες. Οι βιασμοί κοριτσιών στη Ρόδο αποκρύφτηκαν, καθώς θεωρήθηκε από τον κόσμο ότι δεν είναι άξιοι περαιτέρω διερεύνησης. Η παθογένεια γίνεται εν τέλει καθημερινότητα και η καθημερινότητα με τη σειρά της γίνεται μια ατέρμονη ρουτίνα.
Όπως, πολύ συγκινητικά, ανέφερε και ο πατέρας της Ελένης Τοπαλούδη «σαν λύκοι κατασπάραζαν αυτά τα κοριτσόπουλα». Και είναι αλήθεια. Αφήνουμε αυτά τα καθάρματα να εκμεταλλεύονται μια νοοτροπία που έχουμε κληρονομήσει από τους προγόνους μας. Μια νοοτροπία που μας λέει «να μην μιλάμε». Μια νοοτροπία που αποδέχεται τον προυχοντικό εξευτελισμό των ισχυρών με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή όλα θα σταματήσουν από μόνα τους.
Φυσικά τίποτα δεν πρόκειται να σταματήσει εάν εμείς οι ίδιοι δεν συνειδητοποιήσουμε ότι έχει έρθει ο καιρός να εκμεταλλευτούμε τη δύναμή μας. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε ποτέ ξανά να βλαφτούν οι κόρες και οι γιοι μας, οι μανάδες και οι γυναίκες μας, οι φίλοι και οι φίλες μας.
Οι αθώες εποχές των βουκολικών αιώνων έχουν πάψει να υφίστανται.
Η πραγματικότητα είναι σκληρή αλλά όχι κι αμετάβλητη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου