Πριν από μιάμιση βδομάδα, δημοσιεύθηκε στο κομμουνιστικό περιοδικό Κατιούσα ένα κείμενο με τον στομφώδη τίτλο «Μόνο η κουλτούρα του βιασμού μπορεί να μας βγάλει από τα ρούχα μας;». Στο κείμενο αυτό, λοιπόν, ο αρθρογράφος, σχολιάζει τον ιδιαίτερα δυναμικό τρόπο με τον οποίο κινητοποιήθηκε ο κόσμος απέναντι στον σεξιστή και εν δυνάμει βιαστή παίκτη του Big Brother Αντώνη Αλεξανδρίδη, μετά από σχετική αποκάλυψη ότι τόσο ο ίδιος όσο και το κανάλι που τον φιλοξενούσε, προωθούσαν την κουλτούρα του βιασμού. Ωστόσο ο ίδιος, με μία δόση λουμπενίστικης πίκρας, ισχυρίστηκε στο τέλος του κειμένου του ότι «μόνο όσα ζητήματα είναι σχετικά ακίνδυνα για το σύστημα μπορούν να κινητοποιήσουν μια τέτοια παλλαϊκή αντίδραση». Η τοποθέτηση φυσικά του ανώνυμου αρθρογράφου της Κατιούσας, βασίζεται στο γνωστό επιχείρημα «ναι αλλά για αυτό δεν λέτε τίποτα» (αγγλιστί Whataboutism), το οποίο συχνότερα το συναντάμε σε δήθεν επιχειρηματολογίες ακροδεξιών και κουστουμαρισμένων φασιστών τόσο στο διαδίκτυο όσο και στην πραγματική ζωή.
Έτσι ο αρθρογράφος με τελείως νουθετικό ύφος επισημαίνει, ότι θα ήθελε να βλέπει μία εξίσου δυναμική αντίδραση από τον αγανακτισμένο κόσμο «όταν πεθαίνουν από το κρύο πρόσφυγες, όταν πυροβολούνται στα σύνορα, όταν αφήνονται άστεγοι, όταν το Λιμενικό τους καταστρέφει τη φουσκωτή βάρκα και τους αφήνει να πλέουν 18 ώρες ανοιχτά του Αιγαίου» ή «όταν μια έγκυος εργαζόμενη απολύεται, όταν ένας εργάτης πεθαίνει στο μεροκάματο, όταν χιλιάδες αντιμετωπίζουν την εκμετάλλευση στον εργασιακό χώρο για ένα μεροκάματο του κώλου».
Νομίζω πως όλοι οι νοήμονες αριστεροί, δημοκράτες και κομμουνιστές θα ήθελαν να βλέπουν παρόμοιες κινητοποιήσεις σε εξίσου σοβαρά ζητήματα. Εντούτοις από την τελευταία παράγραφο του κειμένου, φαίνεται πως το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη αντίδρασης -η οποία φυσικά δεν έχει καταπλακωθεί τα τελευταία 10 χρόνια εξαιτίας του φεμινισμού- αλλά η ενασχόληση του κόσμου με ζητήματα που υποτίθεται πως είναι «ακίνδυνα» για το σύστημα.
Είναι όμως η κουλτούρα του βιασμού πραγματικά ακίνδυνη για το σύστημα;
Ας σχολιάσουμε μόνο ένα εγχώριο παράδειγμα για να καταλάβουμε το βάρος αυτής της τοποθέτησης:
Η αποτρόπαια γυναικοκτονία της Ελένης Τοπαλούδη το 2018, έφερε στην επιφάνεια ένα κύκλωμα βιαστών που δρούσε στη Ρόδο. Προεξέχοντα μέλη του συγκεκριμένου κυκλώματος ήταν ο προύχοντας Ροδίτης Μανώλης Κούκουρας και ο λακές του Αλέξανδρος Λουτσάι, ενώ στον βιασμό μίας κοπέλας ΑΜΕΑ που έλαβε τόπο λίγες μέρες μετά τη γυναικοκτονία της Τοπαλούδη συμμετείχε και ένας Ρομά, το όνομα του οποίου όμως δεν είναι γνωστό.
Από τις πρώτες κιόλας μέρες, όπως ανέφερε και η εισαγγελέας Αριστοτελεία Δόγκα στην αγόρευσή της, «Ασκήθηκαν πιέσεις στον λιμενικό Θ. Ζόβα. Έφτασαν σε ένα σημείο να του παίρνουν την υπόθεση για να ασχοληθεί κάποιος άλλος. Δεν θέλω να υπονοήσω ότι το επιφανές μέλος της Ρόδου ο πατέρας του Ροδίτη κατηγορουμένου έβαλε λυτούς και δεμένους για να σώσει το παιδί του». Παράλληλα, τοπικός πολιτευτής της Νέας Δημοκρατίας στη Ρόδο, σε μία προσπάθεια να ξεπλύνει τον προύχοντα Κούκουρα ανέφερε σε δημοσίευση στο προφίλ του, πως η Τοπαλούδη «εκδιδόταν και μάλιστα και με λαθρομετανάστες», υπονοώντας φυσικά πως «πήγαινε γυρεύοντας».
Η ηθική όμως υπονόμευση του θύματος αλλά και της ίδιας της δίκης, δεν τελείωσε εκεί. Μετά από την ιδιαίτερα συγκινητική και ανθρώπινη αγόρευση της κ. Δόγκα, ο υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ της κυβέρνησης Μητσοτάκη, Άκης Σκέρτσος, παρενέβη μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο Facebook, επισημαίνοντας ότι «Τα δικαστήρια δεν είναι "λαϊκή απογευματινή"» και πως «Τον δικαστικό λειτουργό τον θελουμε ψυχρό και αμερόληπτο πάνω στην έδρα διότι οφείλει να κρίνει ΚΑΙ κόντρα στις προσωπικές του απόψεις, να λαμβάνει ΚΑΙ αντιδημοφιλείς αποφάσεις», υπονοώντας φυσικά πως η εισαγγελέας λειτούργησε μεροληπτικά μετατρέποντας συγχρόνως το δικαστήριο σε «λαϊκή απογευματινή». Παρέμβαση έκανε και ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών Δ. Βερβεσός, ζητώντας από τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου «να κινηθεί άμεσα σε βάρος της [Αριστοελείας Δόγκα] η προβλεπόμενη, κατά νόμο, πειθαρχική διαδικασία» καθώς η στάση της εισαγγελέας προσέβαλε «στο σύνολό του το δικηγορικό σώμα και το ρόλο του υπερασπιστή δικηγόρου».
Πέρα από αυτές τις «επίσημες» παρεμβάσεις κυβερνώντων και προεξεχόντων νομικών, δεν άργησαν να δημοσιευθούν και άρθρα που ξέπλεναν τις συγκεκριμένες απόψεις, τόσο από τα νεοφιλελεύθερα φερέφωνά τους, όπως η Ιωάννα Μάνδρου στην Καθημερινή, όσο και από δηλωμένες αριστερές ειδησεογραφικές σελίδες όπως η The Press Project.
Εάν πράγματι, η κουλτούρα του βιασμού ήταν τόσο ακίνδυνη για το υπάρχον σύστημα (όπως επισήμανε και σε προσωπικό του σχόλιο ο αρθρογράφος της Κατιούσας), γιατί υπήρξε τόσο μεγάλη κινητοποίησή του προκειμένου να αθωωθεί ή να πέσει στα μαλακά -πρωτίστως- ο προύχοντας Κούκουρας; Γιατί από την πρώτη μέχρι και την τελευταία στιγμή, τα φερέφωνα του συστήματος, είτε με το προσωπείο του φιλελεύθερου είτε με εκείνο του αριστερού, επιδίωκαν τόσο τη σπίλωση της μνήμης της Ελένης όσο και της δικαστικής απόφασης που δεν είχε ακόμα εκδοθεί;
Ο συγγραφέας του κειμένου της Κατιούσας θα πρέπει να επανεξετάσει άμεσα τις απόψεις του και να τις διορθώσει.
Στον κομμουνισμό δεν χωράνε πεπαλαιωμένες σεξιστικές αντιλήψεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου